شب های بیخوابی

کاش بشه دوباره پاییز
بزنیم به دل جاده
برسیم کنار ساحل
منو تو پای پیاده
باد بیاد دوباره رد شه
آروم‌آروم‌از کنارت
من پریشون شم دوباره
مثه مو های سیاهت
نمیترسم‌من از این شبهای بی خوابی
از این حسی که این مدت تو بهم دادی
منو ساده شکوندی از بس که جذابی
تو بیماری
نشستم با خیالت من باز لب دریا
گرفتی دستمو انگاری که رو ابرام
چه روزایی گذشت بی تو من شدم تنها
منه تنها
تو یه نقاشی رنگی از یه استادی
تو به دنیای سرد من معنی میدادی
با تو باز جون گرفتن گلای باغچه
بری گلدونا میمونن از گلا خالی