ایران من ای پیکره ی درد کشیده
ای گوش تو نجوای غم دهر شنیده
هرچند که لب بهر گلایه نکنی باز 
خونابه روان است ز زخمت ز دو دیده

ای خاک پر از لاله ی طوفان خزانی
رفتند چه سرها که تو سر زنده بمانی
رویده ز هر جان به تو خفته نهالی 
اینگونه تو سر سبزترین خاک جهانی
 

ایران من ای جان من ای جان جهانم 
هم سوگ تو این داغ  به جانم بنشانم

بیمت نبود جان من ای جان جهانم 
هم پای تو بر این غم ناخوانده بمانم



هرچند ز هر بغض غریبانه ، شکستی
صدبار رسیدی تو به موی و نگسستی
تو مرهم خود ساخته ی زخم زمانی 
که هیچ زمان چشم به بیگانه نبستی



ایران من ای جان من ای جان جهانم 
هم سوگ تو این داغ به جانم بنشانم

بیمت نبود جان من ای جان جهانم 
هم پای تو بر این غم ناخوانده بمانم