فرشید کاکاوند - ای مدعی

رفتی و دل ربودی
یک شهر مبتلا را
تا کی کنیم بی تو
صبری که نیست ما را
بازا که عاشقانت
جامه سیاه بکردند
چون ناخن عروسان
از هجر تو نگارا
ای اهل شهر از این پس
من ترک خانه گفتم
کز ناله های زارم
زحمت بود شما را
از عشق خوب رویان
من دست شسته بودم
پایم به گِل فرو شد
از عشق تو نگارا
ای مدعی که کردی
فرهاد را ملامت
باری بیا و تن زن
شیرین خوش لقا را
گر کرده ام گناهی
در مُلک چون تو شاهی
حدَم بزن ولیکن
از حد مبر جفا را
ای مدعی که کردی
فرهاد را ملامت
باری بیا و تن زن
شیرین خوش لقا را