ورس ۱ :
وقتی که رفتی ، با یه دنیا درد،
فکر کردی دنیا به آخر میرسه واسه من،
با دلم عهد کردم ، بدون دیگران....
پرواز کن... تا اوج و سقف آسمان.
مثل یه ببر.... تو جست و خیز...
عاجز کن دشمناتو با ، ضربه ی پنجه های تیز.
همچو یک شیر پر جلا،
نعره کن شعر زندگی...
بهر این دل که همواره بوده ، غرق سادگی.
پرواز کن .... مثل عقاب....
قانون کارما ، جونم ، ول کن هر نقاب...
ول کن هر کسی که از زندگی تو رفت....
شکست قلبو.... تو این روزگار سخت....
من می مونم....من سربلند.....
با این قلب زخمی، اما پر از شور و نیرومند.
اگر اومد سربزیر....اگر اومد و گریست.....
نمی خوام.... نه نمی خوام......
*
این تو فکرم شعله زد ، گشته پایمال....
اون سالهایی که با تو سر کردم ، تا به حال...
نه دیگه ، بسه متانت، با کسی که نمی فهمه،
از لیست من‌، خط می خوره. این حقمه.
تو می بینیم.... از روبرو....
اما من دیگه نیستم ، اون ساده ی پیش و رو....
اگه دیگه ، تو لب تر کنی، که دستامو بگیری....
نه نمیزارم می خوای ، بازهم منو ، احمق فرض کنی...
حالا برو.... خدا نگهدار....
این فیگورها رو هم ، واسه خودت نگه دار...
من تو این مدت دیگه ، تو رو شناختم...
شکست قلب و ....شکست سادگی من.
آره تنهام....با این خوشم.....
خوش از نبودن کسی که هیچ وقت منو دوست نداشت....
اگر اومد سریزیر.....
اگر اومد و گریست.....
نمی خوام.... نه نمی خوام..... نه نمی خوام....